วันเสาร์ที่ 20 สิงหาคม พ.ศ. 2554

พระคุณแม่


“ ยามแก่เฒ่าหวังเจ้าเฝ้ารับใช้
 ยามป่วยไข้หวังเจ้าเฝ้ารักษา 
 เมื่อถึงยามต้องตายวายชีวา 
 หวังลูกช่วยปิดตาเมื่อสิ้นใจ ” 

แม่ผู้ซึ่งให้กำเนิดเรา แม่ผู้เป็นคนดูแลเราตั้งแต่เล็ก  แม่ผู้ซึ่งเปรียบเสมือนนางพยาบาลผู้ดูแลเรายามป่วยไข้  แม่ซึ่งเป็นเหมือนคุณครูคนแรกของเรา  มืออันแข็งแรงและอ่อนโยนที่เปี่ยมไปด้วยความรักและความห่วงใยซึ่งคอยพยุงเราที่ล้มลงให้ลุกขึ้นอย่างสง่างาม สามารถดำรงชีวิตในวันต่อไปอย่างมั่นคง
แม่ยอมอดทนอุ้มท้องเรามากกว่า 9 เดือน เลี้ยงดูมากกว่าสิบปีด้วยความรักที่แม่มีให้ต่อลูกความหวังที่จะได้เห็นลูก เติบโตอย่างงดงามในวันข้างหน้า  ความผูกพันพันที่เกิดขึ้นมาต่อลูกที่เลี้ยงดูมากว่าสิบปี  แม่เป็นคนรักเรามากที่สุดแม้ว่าบางครั้งเราจะไม่รู้ว่าแม่รักเราแค่ไหนก็ตาม  ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปมานานนับสิบปี แต่แม่ก็ยังห่วงใยเรามาตลอดไม่มีวันเปลี่ยนแปลง  แม้ว่าเราจะเลือกทางผิด แม้ว่าเราจะเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหนก็ตาม  แม้ว่าเราจะเป็นคนไม่ดีทำตัวก้าวร้าวต่อแม่แม่ก็ยังเป็นห่วงเราเพราะไม่ว่าอย่างไรเราก็ยังเป็นลูกของแม่  และแม่ก็ยังคงเป็นคนที่ห่วงใยเราเหมือนเดิมตลอดไป ^^

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น